การวิเคราะห์คำพิพากษาที่ 818/2024: การคุ้มครองความเป็นส่วนตัวในคดีความรุนแรงทางเพศ

คำพิพากษาล่าสุดที่ 818 เมื่อวันที่ 12 พฤศจิกายน 2024 ซึ่งออกโดยศาลฎีกา (Corte di Cassazione) เปิดโอกาสอันมีค่าในการพิจารณาประเด็นที่ละเอียดอ่อนเกี่ยวกับการคุ้มครองความเป็นส่วนตัวของผู้เสียหายจากการถูกล่วงละเมิดทางเพศ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การตัดสินใจนี้ได้ชี้แจงความแตกต่างระหว่างความผิดฐานเปิดเผยข้อมูลส่วนบุคคลของผู้เสียหายตามมาตรา 734-bis แห่งประมวลกฎหมายอาญา และความรับผิดจากการละเว้นของผู้บริหารหนังสือพิมพ์ตามมาตรา 57 แห่งประมวลกฎหมายเดียวกัน

ความผิดตามมาตรา 734-bis

คำพิพากษาเน้นย้ำว่า ความผิดฐานเปิดเผยข้อมูลส่วนบุคคลหรือภาพของผู้เสียหายจากการถูกล่วงละเมิดทางเพศนั้น จำเป็นต้องมีการกระทำที่ชัดเจน กล่าวคือ การกระทำที่กระตือรือร้นในการเปิดเผยข้อมูล การกระทำนี้สามารถทำได้โดยใครก็ได้ และเป็นเครื่องมือสำคัญในการปกป้องความเป็นส่วนตัวของผู้เสียหาย สอดคล้องกับมาตรา 40 วรรคสอง แห่งประมวลกฎหมายอาญา ซึ่งกำหนดเงื่อนไขที่สามารถก่อให้เกิดความผิดได้

• การเปิดเผยต้องเกิดขึ้นโดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้เสียหาย
• การคุ้มครองความเป็นส่วนตัวมีความสำคัญเหนือกว่าเสรีภาพในการให้ข้อมูล
• การกระทำต้องได้รับการประเมินเป็นรายกรณี โดยคำนึงถึงบริบท

ความผิดฐานเปิดเผยข้อมูลส่วนบุคคลหรือภาพของผู้เสียหายจากการถูกล่วงละเมิดทางเพศตามมาตรา 734-bis แห่งประมวลกฎหมายอาญา - ความผิดจากการละเว้นโดยเฉพาะตามมาตรา 57 แห่งประมวลกฎหมายอาญา - ความแตกต่าง - ข้อเท็จจริง ความผิดฐานเปิดเผยข้อมูลส่วนบุคคลหรือภาพของผู้เสียหายจากการถูกล่วงละเมิดทางเพศตามมาตรา 734-bis แห่งประมวลกฎหมายอาญา เพื่อคุ้มครองความเป็นส่วนตัวของผู้เสียหายนั้น จำเป็นต้องมีการกระทำที่ชัดเจนในรูปแบบอิสระ ซึ่งสามารถทำได้โดยใครก็ได้ และเข้ากันได้กับการกำหนดในมาตรา 40 วรรคสอง แห่งประมวลกฎหมายอาญา ดังนั้น จึงแตกต่างจากข้อเท็จจริงของความผิดตามมาตรา 57 แห่งประมวลกฎหมายอาญา ซึ่งสามารถนำมาปรับใช้ได้เฉพาะกับผู้บริหารหรือรองผู้บริหารของหนังสือพิมพ์เท่านั้น และถือเป็นความรับผิดจากการละเว้นการกระทำของตนเอง อันเกิดจากการขาดการควบคุมเนื้อหาที่มุ่งป้องกันการก่ออาชญากรรมผ่านสื่อสิ่งพิมพ์ (ข้อเท็จจริงที่เกี่ยวข้องกับการเผยแพร่คำพิพากษาเกี่ยวกับคดีความรุนแรงทางเพศในฉบับ "ออนไลน์" ของหนังสือพิมพ์ระดับชาติ โดยไม่ได้ปกปิดส่วนที่เกี่ยวกับข้อมูลของผู้เสียหาย)

ความแตกต่างกับมาตรา 57 แห่งประมวลกฎหมายอาญา

ประเด็นสำคัญของคำพิพากษาคือการแยกแยะระหว่างความผิดตามมาตรา 734-bis และความรับผิดของผู้บริหารหนังสือพิมพ์ตามมาตรา 57 มาตราหลังนี้กำหนดให้มีความรับผิดจากการละเว้น ซึ่งเกิดขึ้นจากการไม่ใช้การควบคุมที่เพียงพอต่อเนื้อหาที่เผยแพร่ ซึ่งหมายความว่า เฉพาะผู้บริหารหรือรองผู้บริหารเท่านั้นที่จะต้องถูกลงโทษจากการไม่ดำเนินการใดๆ ในขณะที่การเปิดเผยข้อมูลส่วนบุคคลสามารถทำได้โดยใครก็ได้

บทสรุป

โดยสรุป คำพิพากษาที่ 818/2024 ถือเป็นก้าวสำคัญในการคุ้มครองความเป็นส่วนตัวของผู้เสียหายจากการถูกล่วงละเมิดทางเพศ โดยเน้นย้ำถึงความจำเป็นในการสร้างสมดุลระหว่างเสรีภาพของสื่อและการคุ้มครองสิทธิส่วนบุคคล โดยให้ความสำคัญกับพฤติกรรมที่มีความรับผิดชอบของสื่อและนักข่าว การตัดสินใจนี้เตือนให้เราทราบว่าการเปิดเผยข้อมูลส่วนบุคคลของผู้เสียหายนั้น ไม่ใช่เพียงแค่ประเด็นทางกฎหมายเท่านั้น แต่ยังเป็นประเด็นทางจริยธรรม และต้องการการพิจารณาอย่างรอบคอบจากผู้มีส่วนเกี่ยวข้องทุกฝ่าย