ระยะเวลาการควบคุมตัวตามกฎหมายของผู้ขอลี้ภัย: คำพิพากษาที่ 17508/2025

การควบคุมตัวตามกฎหมายของชาวต่างชาติเป็นประเด็นทางกฎหมายที่สำคัญในปัจจุบัน คำพิพากษาที่ 17508 ซึ่งยื่นเมื่อวันที่ 8 พฤษภาคม 2025 โดยศาลฎีกา (ผู้พิพากษา G. Rocchi, ผู้พิพากษา E. Toscani) ได้ชี้แจงระยะเวลาสูงสุดของการ "ควบคุมตัวรอง" ซึ่งหมายถึงผู้ที่ขอลี้ภัยในขณะที่ถูกควบคุมตัวอยู่ในศูนย์กักกันผู้ส่งกลับ (CPR) คำตัดสินนี้ซึ่งอยู่ภายใต้กรอบกฎหมายที่ปรับปรุงโดยพระราชกฤษฎีกาที่ 145 ปี 2024 (แปลงเป็นกฎหมายที่ 187 ปี 2024) ได้กำหนดขีดจำกัดด้านเวลาของการบังคับใช้มาตรการต่างๆ

บริบททางกฎหมายและประเด็นปัญหา

ศาลฎีกาได้ปรับบทบัญญัติของพระราชกฤษฎีกาที่ 142 ปี 2015 (การรับผู้ขอลี้ภัย) ให้สอดคล้องกับพระราชกฤษฎีกาที่ 286 ปี 1998 (การควบคุมตัวเพื่อการส่งกลับ/ปฏิเสธการเข้าเมือง) "การควบคุมตัวรอง" เกิดขึ้นเมื่อบุคคลที่อยู่ใน CPR อยู่แล้วเพื่อรอการส่งกลับ ได้ยื่นคำร้องขอความคุ้มครองระหว่างประเทศ ประเด็นคือระยะเวลาของการควบคุมตัวใหม่นี้ ซึ่งมีวัตถุประสงค์เฉพาะ

หลักการสำคัญของคำพิพากษาที่ 17508/2025

ศาลสูงสุดได้ให้หลักการทางกฎหมายที่กำหนดขีดจำกัดด้านเวลา:

ในเรื่องของการควบคุมตัวตามกฎหมายของบุคคลต่างชาติภายใต้ระบบกระบวนการที่ตามมาจากการบังคับใช้พระราชกฤษฎีกาที่ 11 ตุลาคม 2024, ฉบับที่ 145 ซึ่งได้รับการแก้ไขโดยกฎหมาย 9 ธันวาคม 2024, ฉบับที่ 187 ระยะเวลาสูงสุดของการ "ควบคุมตัวรอง" ที่กำหนดตามมาตรา 6, วรรค 3, พระราชกฤษฎีกาที่ 18 สิงหาคม 2015, ฉบับที่ 142 ต่อบุคคลที่อยู่ในศูนย์กักกันผู้ส่งกลับอยู่แล้วเพื่อรอการบังคับใช้คำสั่งส่งกลับหรือปฏิเสธการเข้าเมือง ซึ่งได้ยื่นคำร้องขอความคุ้มครองระหว่างประเทศ จะถูกกำหนดโดยวรรค 5 ของมาตรา 6 ดังกล่าว ในขณะที่วรรค 6 ต่อไปนี้จะต้องตีความว่า เมื่อกระบวนการทางปกครองเกี่ยวกับการพิจารณาคำร้องเสร็จสิ้น การควบคุมตัวที่กำหนดไว้เพื่อวัตถุประสงค์ดังกล่าวจะสิ้นสุดลง และไม่สามารถยืดเยื้อเกินกว่าเวลาที่จำเป็นในการดำเนินการตามกระบวนการดังกล่าวได้

หลักการนี้มีความสำคัญอย่างยิ่ง ศาลกำหนดว่าการควบคุมตัวรอง ซึ่งมีเหตุผลจากการยื่นคำร้องขอความคุ้มครองระหว่างประเทศ มีระยะเวลาสูงสุดตามมาตรา 6, วรรค 5, พระราชกฤษฎีกาที่ 142 ปี 2015 ประเด็นสำคัญคือ เมื่อคำร้องได้รับการพิจารณาและตัดสินแล้ว การควบคุมตัวจะต้องสิ้นสุดลง การควบคุมตัวนี้มีความเชื่อมโยงอย่างใกล้ชิดกับกระบวนการทางปกครองและจะสิ้นสุดลงเมื่อกระบวนการนั้นเสร็จสิ้น หลักการนี้รับประกันว่าการจำกัดเสรีภาพส่วนบุคคลจะไม่ยืดเยื้อเกินกว่าความจำเป็นอย่างเคร่งครัด สอดคล้องกับมาตรา 13 ของรัฐธรรมนูญ และคำสั่ง 2013/33/EU

ผลกระทบและการคุ้มครองสิทธิ

ผลกระทบในทางปฏิบัติมีความสำคัญต่อความแน่นอนทางกฎหมาย คำตัดสินนี้เน้นย้ำว่า:

• การควบคุมตัว "รอง" มีวัตถุประสงค์เฉพาะ: การพิจารณาคำร้องขอความคุ้มครองระหว่างประเทศ
• ระยะเวลาของการควบคุมตัวถูกจำกัดโดยกำหนดเวลาสูงสุดตามกฎหมาย (มาตรา 6, วรรค 5, พระราชกฤษฎีกาที่ 142/2015) และการเสร็จสิ้นกระบวนการทางปกครอง
• เมื่อการพิจารณาคำร้องเสร็จสิ้น การควบคุมตัวจะต้องสิ้นสุดลง

แนวทางนี้เสริมสร้างการคุ้มครองสิทธิในเสรีภาพส่วนบุคคล ป้องกันการขยายเวลาโดยไม่สมเหตุสมผล และรับประกันว่าการจำกัดเสรีภาพนั้นมีความสมเหตุสมผลและจำกัดตามที่กำหนดโดยคำพิพากษาของศาลสิทธิมนุษยชนแห่งยุโรป

บทสรุป

คำพิพากษาที่ 17508 ปี 2025 ของศาลฎีกาเป็นส่วนสำคัญของกฎหมายคนเข้าเมืองและผู้ลี้ภัย โดยให้การตีความที่น่าเชื่อถือเกี่ยวกับระยะเวลาของการควบคุมตัวตามกฎหมายสำหรับผู้ขอลี้ภัย โดยเน้นย้ำถึงการทำงานเพื่อการเสร็จสิ้นกระบวนการ หลักการนี้เสริมสร้างการรับประกันสำหรับชาวต่างชาติ โดยมั่นใจว่าเสรีภาพของพวกเขาจะไม่ถูกจำกัดเกินกว่าขีดจำกัดที่กำหนดโดยกฎหมาย รัฐธรรมนูญ และกฎหมายระหว่างประเทศ