การวิเคราะห์คำสั่งศาลฎีกาที่ 23286 ปี 2024: ภาระการพิสูจน์และการใช้พยานหลักฐานที่ได้มา

คำสั่งศาลฎีกาที่ 23286 เมื่อวันที่ 28 สิงหาคม 2024 ที่ผ่านมา ถือเป็นโอกาสสำคัญในการพิจารณาหลักการภาระการพิสูจน์ในกฎหมายแพ่งของอิตาลี ในกรณีนี้ ศาลฎีกาได้ยืนยันอีกครั้งว่าพยานหลักฐานที่ได้มาตามคำร้องขอของฝ่ายหนึ่ง สามารถนำไปใช้เพื่อประโยชน์ของฝ่ายตรงข้ามได้เช่นกัน ซึ่งเป็นการหักล้างความเชื่อที่เข้าใจผิดเกี่ยวกับความเข้มงวดของหลักการพิสูจน์

หลักการภาระการพิสูจน์

หลักการภาระการพิสูจน์เป็นหลักการพื้นฐานในกฎหมายแพ่ง โดยกำหนดว่าฝ่ายที่อ้างสิทธิ์จะต้องเป็นผู้พิสูจ์การมีอยู่ของสิทธิ์นั้น อย่างไรก็ตาม คำสั่งศาลฎีกาที่พิจารณานี้ได้ชี้แจงว่ากฎนี้ไม่ได้หมายความว่าเฉพาะพยานหลักฐานที่ฝ่ายที่ต้องรับภาระการพิสูจน์เท่านั้นที่จะได้รับการพิจารณา ในทางตรงกันข้าม ศาลฎีกาได้เน้นย้ำว่าพยานหลักฐานที่ได้มา แม้จะถูกร้องขอโดยฝ่ายตรงข้าม ก็สามารถมีส่วนร่วมในการประเมินของศาลได้

นัยของคำพิพากษา

คำพิพากษาที่พิจารณานี้ตั้งอยู่บนหลักการของการได้มาซึ่งพยานหลักฐาน ซึ่งระบุว่าผลการสืบพยาน ไม่ว่าจะโดยฝ่ายใดก็ตาม มีผลสมบูรณ์ทั้งหมดในการสร้างความเชื่อมั่นของศาล ตำแหน่งนี้มีพื้นฐานมาจากมาตราบางส่วนของประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่งและรัฐธรรมนูญ ซึ่งกำหนดสิทธิ์ในการได้รับกระบวนการยุติธรรมที่ยุติธรรมและความสำคัญของการพิจารณาพยานหลักฐานที่มีอยู่ทั้งหมด

• มาตรา 115 แห่งประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง: กำหนดกฎทั่วไปเกี่ยวกับภาระการพิสูจน์
• มาตรา 116 แห่งประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง: เกี่ยวกับการยอมรับพยานหลักฐานและวิธีการนำเสนอ
• มาตรา 245 แห่งประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง: ว่าด้วยพยานบุคคลและวิธีการ
• มาตรา 2697 แห่งประมวลกฎหมายแพ่ง: กำหนดหลักการภาระการพิสูจน์ในสัญญา

ผู้ที่ต้องรับภาระ - พยานหลักฐานที่ได้มาหรือถูกรวบรวมตามคำร้องขอของฝ่ายที่ไม่ต้องรับภาระการพิสูจน์ - การนำไปใช้เพื่อประโยชน์ของฝ่ายตรงข้ามในการตัดสิน - ความชอบด้วยกฎหมาย - พื้นฐาน หลักการภาระการพิสูจน์ (กฎที่ใช้เป็นทางเลือกในการตัดสิน ซึ่งผลของการสืบพยานที่ขาดองค์ประกอบที่เหมาะสมในการพิสูจน์การมีอยู่ของสิทธิ์ที่โต้แย้ง ส่งผลให้ฝ่ายที่ต้องรับภาระในการพิสูจน์ข้อเท็จจริงที่เป็นองค์ประกอบของสิทธิ์นั้นต้องแพ้คดี) ไม่ได้หมายความว่าการพิสูจน์ความสมเหตุสมผลของสิทธิ์ที่อ้างสิทธิ์นั้นขึ้นอยู่กับพยานหลักฐานที่ฝ่ายที่ต้องรับภาระการพิสูจน์เท่านั้น และไม่สามารถอนุมานได้จากพยานหลักฐานที่ได้มาหรือถูกรวบรวมตามคำร้องขอและการริเริ่มของฝ่ายตรงข้าม อันที่จริง ในระบบกฎหมายวิธีพิจารณาความของเรา นอกเหนือจากหลักการแห่งการริเริ่มแล้ว ยังมีหลักการที่เรียกว่า "หลักการได้มาซึ่งพยานหลักฐาน" ซึ่งระบุว่าผลการสืบพยาน ไม่ว่าจะได้มาด้วยวิธีใด (และไม่ว่าฝ่ายใดจะเป็นผู้ริเริ่มให้ได้มา) ล้วนมีส่วนร่วมทั้งหมดโดยไม่มีข้อยกเว้นในการสร้างความเชื่อมั่นโดยอิสระของศาล โดยที่แหล่งที่มาของพยานหลักฐานนั้นไม่สามารถมีอิทธิพลต่อความเชื่อมั่นดังกล่าวในทิศทางใดทิศทางหนึ่ง และดังนั้น จึงไม่สามารถยกเว้นการใช้พยานหลักฐานที่ฝ่ายหนึ่งให้มาเพื่อนำมาซึ่งข้อโต้แย้งที่เป็นประโยชน์ต่อฝ่ายตรงข้ามได้

บทสรุป

โดยสรุป คำสั่งศาลฎีกาที่ 23286 ปี 2024 ถือเป็นก้าวสำคัญในการสร้างความชัดเจนให้กับกฎหมายว่าด้วยพยานหลักฐานในอิตาลี ศาลฎีกาได้ยืนยันอีกครั้งว่าการใช้พยานหลักฐานจะต้องได้รับการประเมินอย่างกว้างขวางและครอบคลุมมากขึ้น โดยอนุญาตให้ผู้ที่ไม่ต้องรับภาระการพิสูจน์สามารถได้รับประโยชน์จากพยานหลักฐานที่ฝ่ายตรงข้ามให้มาได้ การตัดสินใจนี้ไม่เพียงแต่ส่งเสริมกระบวนการยุติธรรมที่ยุติธรรมเท่านั้น แต่ยังส่งเสริมให้ทุกฝ่ายที่เกี่ยวข้องในกระบวนการให้ความสนใจและดำเนินการอย่างรอบคอบในการรวบรวมและนำเสนอพยานหลักฐานมากขึ้นด้วย