การลักพาตัวเด็กระหว่างประเทศ: การวิเคราะห์คำสั่งศาลฎีกา คดีแพ่ง แผนกที่ 1 เลขที่ 23315 ปี 2021

คำสั่งศาลฎีกาแผนกที่ 1 เลขที่ 23315 ปี 2021 ที่เพิ่งออกมา ถือเป็นจุดอ้างอิงที่สำคัญสำหรับแนวคำพิพากษาของศาลอิตาลีในเรื่องการลักพาตัวเด็กระหว่างประเทศ กรณีเฉพาะนี้ได้เน้นย้ำว่าสิทธิของเด็กในการรักษาความสัมพันธ์ในครอบครัวและการปรับตัวเข้ากับสังคมเป็นสิ่งสำคัญสูงสุด เหนือกว่าประเด็นการส่งตัวกลับเพียงอย่างเดียว

กรณีเฉพาะ

ศาลเยาวชนเมืองฟลอเรนซ์ ด้วยคำสั่งลงวันที่ 5 มิถุนายน 2019 ได้ปฏิเสธคำร้องของอัยการในการส่งตัวเด็กชาย P.K.P. กลับไปยัง (OMISSIS) ซึ่งถูกย้ายมายังอิตาลีโดยมารดา D.K. โดยที่บิดา P.B. ไม่ยินยอม ศาลเห็นว่าถิ่นที่อยู่ตามปกติของเด็กควรพิจารณาเชื่อมโยงกับบริบทของมารดาในอิตาลี ซึ่งเด็กได้พบความมั่นคงและการปรับตัวเข้ากับสังคม

ตามคำวินิจฉัยของศาล การส่งตัวเด็กกลับจะขัดต่อผลประโยชน์สูงสุดของเด็ก ทำให้เด็กต้องเผชิญกับความเสี่ยงทางจิตใจและสูญเสียความผูกพันที่มั่นคง

หลักการทางกฎหมายที่นำมาใช้

ศาลได้ยึดถือหลักการที่กำหนดไว้ในอนุสัญญาเฮกปี 1980 และกฎหมายยุโรป โดยเฉพาะอย่างยิ่ง กฎระเบียบ EC ฉบับที่ 2201/2003 โดยเฉพาะอย่างยิ่ง มาตรา 13 ของอนุสัญญาเฮก กำหนดว่าหน่วยงานตุลาการอาจปฏิเสธการส่งตัวกลับ หากเด็กคัดค้านการกลับมา และหากมีความเสี่ยงต่อความปลอดภัยและความเป็นอยู่ที่ดีของเด็ก

• ผลประโยชน์สูงสุดของเด็กเป็นหลักการสำคัญอันดับแรก
• การยอมรับวุฒิภาวะของเด็กในการตัดสินใจที่เกี่ยวข้องกับตนเอง
• ความสำคัญของความต่อเนื่องของความสัมพันธ์ทางอารมณ์และสังคม

ศาลได้เน้นย้ำว่าการย้ายถิ่นฐานมายังอิตาลีเกิดขึ้นเนื่องจากความจำเป็นทางเศรษฐกิจ ไม่ใช่เพื่อแก้แค้นบิดา และเด็กมีความสุขกับบริบทใหม่ แสดงให้เห็นว่าต้องการอาศัยอยู่ในอิตาลีต่อไป

บทสรุป

คำพิพากษาของศาลฎีกาเลขที่ 23315 ปี 2021 ยืนยันความสำคัญของการพิจารณาผลประโยชน์สูงสุดของเด็กในทุกกรณีของการลักพาตัวระหว่างประเทศ เป็นสิ่งสำคัญอย่างยิ่งที่ผู้พิพากษาจะต้องพิจารณาไม่เพียงแต่ความถูกต้องตามกฎหมายของการย้ายถิ่นฐาน แต่ยังรวมถึงผลกระทบในทางปฏิบัติและทางจิตใจที่การส่งตัวกลับอาจก่อให้เกิดขึ้น กรณีนี้เน้นย้ำว่าการตัดสินใจเกี่ยวกับเด็กควรได้รับคำแนะนำจากความมั่นคงทางอารมณ์และความสัมพันธ์ในครอบครัวที่มั่นคง เพื่อให้แน่ใจว่าอนาคตที่สงบสุขและปรับตัวเข้ากับสังคมได้